Mama zijn, met vallen en opstaan

Tiener

Zo mag ik hem noemen. 'Puber is echt geen goed woord, mama.' Daar gingen we dan, bange ikke met mijn tienerzoon van 14 jaar. Het verwondert eigenlijk niet dat onze band maar een heel dun touwtje was. Vorig jaar kozen zijn papa en ik ervoor om uit elkaar te gaan na 29 jaar. Ook al doen we dat voortreffelijk goed allemaal, want we zijn elkaars beste vriend, toch is hij mee door de spanning gegaan. Voor Fons is het nu zijn nieuwe realiteit, in een nieuwe stad waar we twee jaar eerder pas naartoe verhuisden. De ene week bij papa, zijn rustige steunpilaar, de andere week bij mama, die wervelwind die alle kanten opgaat. En Mamzel slorpte me ook op de voorbije jaren.

Toen ik in 2020 de diagnose 'kanker' kreeg, schakelde ik over op survival mode. De rol van vrouw en mama, die gingen op een heel laag pitje. De verbinding tussen Roel en Fons werd ontzettend sterk, goddank dat zij er voor elkaar zo mooi konden zijn, die mannen ondereen. En ik keek ernaar... en zag dat het goed was. Als ik er morgen niet meer zou zijn... dan wist ik daar dat het met die twee wel prima ging komen. De verbinding loste ergens diep vanbinnen. De kloof ontstond en geen een van ons twee wist hoe we een brug moesten bouwen.

Maar we voelden van elkaar dat we dat wel wilden dus....fast forward naar onze week in Spanje.

Yes-Week

Verandering van omgeving doet wonderen. Daar, in dat Spaanse huis op de berg, gooide ik alle zorgen, twijfels en stress van me af. Ik koos ervoor om die week op alles JA te zeggen. 

"Mama, zullen we badmintonnen?" Ja jongen.

"Mama, smeer je mijn boterham?" Zeker jongen.

Mijn zelfstandige tienerzoon die me in Diest 'nooit nodig' had, me niet aankeek en me niks vroeg, die tiener werd in Spanje weer mijn kind. En ik smolt. Ik transformeerde van een afstandelijke, gespannen ondernemer naar een rustige, zorgzame mama. Op alles zei ik ja, met al mijn plannen stemde hij in. Mijn uitgestippelde wandelroutes waar hij eerst tegen op zag, bleken 'kei toffe, avontuurlijke hikings'. Ik verloor met plezier met Uno want 'de verliezer mocht in het zwembad geduwd worden'. We speelden, lachten, zwegen en sportten samen. Ik hielp hem met zijn handenstand en hij leerde me om 10 x push ups te doen. Wat hebben we elkaar verbaasd. 

Fons blijkt een geweldige sportcoach: motiverend, oppeppend, geduldig en empathisch. Hij zag in mij verwondering, geloof en liefde. Onder de Spaanse zon op de rotsen met een aardbeitje in de hand, werd ik opnieuw verliefd op mijn zoon. 

Knuffelen in het openbaar

Wat we in Spanje beleefden was magisch. Het beste van het hele verhaal, is dat we diezelfde vibe ook hier thuis weten te bewaren. We kijken met andere ogen naar elkaar, zonder oordeel, met begrip en respect. Stoere Fons knuffelt zijn mama in het openbaar. Wie had dat kunnen denken? En deze mama laat het gebeuren, ik slorp elke knuffel en aanraking op als een dorstige plant. Ik groei en straal en ben zo dankbaar. Onze week samen was de beste investering die ik de afgelopen jaren deed. 

Overweeg het. Of nee. Doe het! Trek er eens een week op uit met je zoon of dochter. Zonder je partner, just the two of you. Hoe jong of oud je kind ook is. Zelfs als je denkt dat het lastig wordt. Zulk een mooie herinneringen die we hebben gemaakt. De connectie is weer voelbaar en zichtbaar. We zijn alletwee weer rustiger als we in elkaars buurt zijn en daar ben ik zo dankbaar voor. Want dat is het. Moederen is soms de lastigste job ter wereld, want 'hoe moet dat nu eigenlijk?'. En ook de schoonste, de meest pure. 

Wij voor altijd. Love him!