Hier sta ik dan, in Portugal, Albufeira, met zicht op de oceaan. Midden in een heerlijk Belgisch lente/zomer weer. In een prachtig appartement, waar het licht zo mooi binnenschijnt. Met een koffer vol kleren, mijn pc en een klein hartje.
Het was september ‘21 toen ik (opnieuw) voor de eerste keer hardop zei dat ik ‘eruit’ moest. Even de cirkel doorbreken, even op pauze drukken. Het waren heftige jaren tussen mijn 35 en 42.
Tegen heel veel mensen ben ik dat toen hardop beginnen zeggen. Ik wist dat dát de zaak ging versnellen. Het uitspreken waar ik nood aan had en het “echt” maken in mijn hoofd en mezelf daar zien, ik, heel alleen.
Het klopte allemaal in mijn hoofd. ‘Ja, dat is wat ik nu nodig heb, ik wil even alleen zijn mannen’. Eens een tijd niet voldoen aan niemands verwachtingen, niet willen helpen, niet willen weten. Vrij zijn, loskomen van al mijn innerlijke mannekes die me constant bezig houden met alsmaar (verder) DOEN.
Stilzitten? Ik? Ah nee, ik moet nog dit en dat. Zit recht, eet gezond. Kan ik iets voor u betekenen? Moet ik nu niet iets nieuw bedenken? Kan dit nog niet wat beter? Ah heb jij me nodig vriendin? Ah super, kom maar hier ermee. Je herkent het misschien ook wel... Het houdt je bezig, het geeft je dat goede gevoel, pleasen, je wil… nodig zijn. I exist.
Klinkt vermoeiend hé? Dat is het ook.
"Ja dat is wat ik nu nodig heb, ik wil even alleen zijn." Kim
Maar al die drive die me voorstuwt... heeft natuurlijk ook een geweldige kant. Het maakt ook deel uit van de Kim die ik ben en meer word. Ik probeer heel bewust te zijn van mijn denken, doen en voelen. Ik ben ook iemand die zonder ze het weet mensen inspireert, die dingen doet waar anderen van dromen, die zaken in beweging zet, die connectie creëert… dat zijn allemaal dingen die ik OOK DOE. Laten groeien en bloeien. En ik ben er verdraaid goed in geworden in die 42 levensjaren.
Ook met mijn diagnose borstkanker in januari ‘20, ging ik ervoor: ‘nothing we can’t handle. Dit ga ik óók wel doen, geen keuze, slik’. Pippi langkous ten voete uit: ‘ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan’. (Ik denk trouwens dat dat mijn chronische innerlijke draaischijf is ondertussen). Het zaakje en mezelf bezighouden, de bordjes in de lucht houden... anders valt alles in elkaar, niet? Ik zou er een gouden Olympische medaille voor krijgen als het een discipline was.
Volle angst vooruit. Zucht. En spring...
Ik ben een nieuwsgierig iemand, ik wil ontdekken. Ik ben niet bang om een paar lagen dieper te gaan onderzoeken bij mezelf. ‘Hoe gaat het echt met mij?’
Doen is makkelijk voor mij. ‘Ik doe het wel voor, ik doe het wel even. Ik lach, zing en dans’. Automatische piloot. Ik hou er ook gewoon wel van, alle drukte en dingen oplossen. Maar zou ik niet af en toe willen schreeuwen? Zou ik af en toe liever onzichtbaar zijn? Gewoon even niks DOEN. Niemand die me nodig heeft of op me rekent. GEWOON ZIJN. PUNT. Het antwoord is ja, dat zou ik zo graag willen. Op adem komen. Maar hoe doe je dat? :)
Tijdens de behandelingen, wanneer de chemo helemaal in m'n lijf zat en dat lijf duidelijk andere zaken te doen had, …heb ik alles wat meer MOETEN laten passeren, het ging vaak niet anders. Ik heb toen best wel afstand genomen: fysiek uiteraard (je lijf geef je even uit handen), maar zeker ook emotioneel. Zelfs van mensen heel dicht bij mij, die ik graag zie, nam ik afstand. Een soort vliesje dat ertussen kwam ofzo. Je schermt jezelf af. Of is het 'be-schermt' jezelf en de ander? Je trekt jezelf terug in je 'ik heb kanker'-bubbel. Je wilt daar niet inzitten en toch is die bubbel even je veilige plek en ok om in te zijn.
Je ziet dat het leven voortgaat, ook zonder jouw 'gedoe'.
Dat vond ik en vind ik nog altijd moeilijk en heftig, na die 2 jaren. Om uit die bubbel te komen en eruit te blijven. Om weer echte connectie te durven maken met jezelf, met mensen die je graag ziet, met het leven. In die bubbel heb je minder te verliezen...
Dus voila… Zo ben ik hier dus geraakt: ik denk 'ja ik wil effe weg, om alles een plaats te geven'. Ik voel 'ja dat is ok, dat mag' en ik doe het dan maar. (Ik had het ook écht veel tegen mensen gezegd, dan kunt ge toch niet anders?! Goeie tactiek, werkt altijd.)
En nu zit ik hier, in het mooie Portugal, voor een maand, waar de zon lekker warm schijnt, de meeuwen op mijn terras zingen! Op mijn terrasje, te tokkelen op mijn laptopke. Met wat tranen ondertussen die over mijn warme wangen rollen.
Weer mogen genieten, mogen zijn zonder eerst iets moeten doen of bewijzen, terug naar 'waar word ik nu blij van?' Een levensnoodzakelijke vraag, die je weer kort bij jezelf brengt. Het is nu dus Kim-tijd. Even luisteren naar ALLEEN mezelf. Omdat het kan. Omdat ik het mezelf gun*. Na jaren heftig te trekken aan de koord. En om met die liefde voor het leven weer 'thuis' te komen.
* moment mede mogelijk gemaakt door mezelf. En vele andere lieve mensen rondom mij.
Ik ben zelf ook heel benieuwd. Ik ga al eens starten, met mezelf niet te veel stress op te leggen en geen doelen te stellen. Gewoon hier aanwezig zijn, dag na dag. Fladderen, opstaan wanneer ik wil, eten wanneer ik wil en lekker veel werken aan de nieuwe website tussendoor (zo een zin in!!!), zonder dat iemand daar iets van vindt. Mijn innerlijke Ludo's laten praten, zonder al te veel te luisteren naar hen. HA. YES! Op zich een heel boeiend proces.
Ik hou jullie op de hoogte, misschien, als ik zin heb ;)
Nu adem ik gewoon even diep in en uit.
Veel liefs! Bom Dia!
